Dynamiczne zespoły nie są nową koncepcją i zyskują w organizacjach coraz większą popularność. Warto wprowadzić tutaj rozróżnienie pomiędzy zespołami tradycyjnymi, zwinnymi i dynamicznymi. Tradycyjne zespoły mają często umocowanie formalne w strukturze organizacyjnej i wyznaczonego lidera (kierownik liniowy), a członkowie zazwyczaj reprezentują podobne specjalizacje i działają według zdefiniowanego przepływu pracy. Zespoły zwinne, zawsze z formalnym liderem (scrum master), działają metodycznie w ramach sprintów, z częstymi korektami zakresu i kierunku prac.
Zespoły dynamiczne najczęściej nie mają formalnego lidera, ich członkowie reprezentują różne specjalizacje (pochodzą z różnych działów organizacji) i są powoływane do realizacji konkretnego projektu. Po osiągnięciu celu (zakończeniu projektu) rozwiązują się.
Intuicja podpowiada nam, że dynamiczne zespoły mają olbrzymi potencjał motywacyjny: oferują pracownikom poczucie celu (misji), dają im największą autonomię w realizacji projektu (członkowie nie są ograniczeni gorsetem procedur lub formalnej metodyki) oraz pozwalają im się rozwijać. Poczucie misji, autonomia i dążenie do mistrzostwa to trzy filary motywacji 3.0, o której pisał Daniel Pink w „Drive”.